Να κοπούν οι περιττές δαπάνες

Το κράτος οφείλει να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. 
Είναι απαραίτητη η αναδιάρθρωση της κρατικής μηχανής, η μεταρρύθμιση της λειτουργίας της, ο εκσυγχρονισμός των υπηρεσιών, καθώς και η επαναξιολόγηση των χρεώσεων των κρατικών υπηρεσιών υπέρ του αγρίως φορολογούμενου ανυποψίαστου πολίτη.
 Ένας χώρος δημοσιονομικών βελτιώσεων με ποιοτικές ταυτόχρονα συνέπειες είναι η Δικαιοσύνη. 
Κάθε χρόνο στο Πλημμελειοδικείο Αθηνών υποβάλλονται 300.000 μηνύσεις, ενώ οι ποινικές δικογραφίες που κυκλοφορούν ανέρχονται στις 800.000.
 Με την κατάθεση της μήνυσης ο μηνυτής πληρώνει 10 ευρώ. 
Το κράτος αντλεί επομένως μόνο από την Αθήνα 3.000.000 ευρώ ετησίως, ποσό σημαντικά χαμηλότερο από το κόστος που πληρώνει για να «απαντήσει» στον μηνυτή αν έχει δίκιο ή άδικο.
 Συγκεκριμένα η κινητοποίηση της κρατικής μηχανής από την κατάθεση της μήνυσης αναλύεται όπως προκύπτει από διάγραμμα ροής στα παρακάτω στάδια: Γίνεται η κατάθεση της μήνυσης στη γραμματεία του Πλημμελειοδικείου και πηγαίνει για καταγραφή στα κομπιούτερ. 
Γίνεται στη συνέχεια μελέτη από τον εισαγγελέα ποινικής δίωξης. Διαβιβάζεται με σχετικές οδηγίες από τον εισαγγελέα για προκαταρκτική εξέταση στο Πταισματοδικείο και ακολουθεί παραλαβή και μελέτη της δικογραφίας από πταισματοδίκη. Γίνεται κλήση όλων των εμπλεκόμενων (πολιτικοί ενάγοντες, μάρτυρες, κατηγορούμενοι κτλ) μέσω αστυνομίας, η οποία επιβαρύνεται σχετικά και ακολουθεί κατάθεση όλων των μαρτύρων στην πταισματοδίκη, η οποία τα γράφει ιδιοχείρως με εξαίρεση τα υπομνήματα.
 Σειρά έχει η αποστολή της δικογραφίας στο Πλημμελειοδικείο και η καταγραφεί στο κομπιούτερ. Ακολουθεί μελέτη από τον εισαγγελέα ποινικής δίωξης προκειμένου να βγει απόφαση. Η συνέχει έχει δύο σκέλη: Ή απορρίπτεται η μήνυση με διάταξη ως κατ΄ουσία ψευδή ή αστήρικτη οπότε και ειδοποιείται ο μηνυτής με έξοδα του κράτους ή ασκείται ποινική δίωξη. 
Αν ασκηθεί ποινική δίωξη ξεκινάει ένας νέος γύρος κινητοποίησης της δικαιοσύνης με παράλληλη οικονομική επιβάρυνση του κράτους.
 Είναι πρακτικά αδύνατο το κόστος του Δημοσίου να καλυφθεί με τα 10 ευρώ που έχει καταθέσει αρχικά ο μηνυτής. 
Το αρχικό κόστος είναι πολλαπλάσιο και θα πρέπει να αναπροσαρμοστεί η τιμή στο πραγματικό κόστος μετά από σύγχρονη κοστολογική μελέτη.  
Δεν μπορεί ο ανυποψίαστος φορολογούμενος πολίτης να πληρώνει «αμαρτίες» άλλων. 
Έτσι το κράτος αντί για 3 εκατ. ευρώ μπορεί να αντλήσει με σωστή τιμολόγηση το πραγματικό κόστος λειτουργίας αυτής της υπηρεσίας. 
Για να διατηρήσει το κράτος τον κοινωνικό του χαρακτήρα μπορεί να αναλαμβάνει το κόστος όσων δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να πληρώσουν. 
Σε κάθε περίπτωση αν απορριφθεί ως αστήρικτη ή ψευδή η μήνυση θα πρέπει ο μηνυτής να επιβαρύνεται με τα πραγματικά κόστη συν μια προσάυξηση.

Σπάστε τα δεσμά και αποφασίστε για τα "μεγάλα"

Πολλές φορές στο παρελθόν ο λαός έχει αποδειχθεί σοφός και θεωρώ πολύ πιθανό να επιβεβαιωθεί ξανά. Οι φωνές που ζητούν αλλαγές σε όλα πληθαίνουν και οι πολιτικοί πρέπει δείξουν πως μπορούν να αφουγκραστούν και να κάνουν πράξη τις απαιτήσεις του κόσμου. Ποιος μπορεί σε αυτή την κρίσιμη περίοδο που διανύει η χώρα να απορρίψει την πρόταση ή την απαίτηση αν προτιμάτε για συστράτευση; Είναι επιτακτική η ανάγκη να επιστρατευτούν όλα τα μεγάλα κεφάλια της χώρας και να βοηθήσουν με ιδέες και γνωριμίες τον τόπο. Να καθίσουν όλοι στο ίδιο τραπέζι. Τα πολιτικά κόμματα, οι επιστήμονες, οι παράγοντες της αγοράς, οι καταξιωμένοι επιχειρηματίες, οι ακαδημαϊκοί και όποιος άλλος μπορεί να βοηθήσει ώστε να καταστρωθεί ένα πλάνο εξόδου από την κρίση και εισόδου σε μία μακροχρόνια ανάπτυξη. Πρέπει οι πολιτικοί να ακούσουν όσους γνωρίζουν κάτι παραπάνω. Είναι δύσκολο βέβαια κάποιος που επί χρόνια έχει μάθει μόνο να μιλάει να ακούσει. Ίσως όμως δεν φτάνει να ακούσουν μόνο. Πρέπει να αλλάξει τελείως η δομή της ίδιας της Κυβέρνησης και να πάρουν θέσεις τα μεγάλα κεφάλια, που έχουν τη διάθεση να βοηθήσουν. Να ανοίξει η Βουλή και να σπάσουν δεσμά με το παρελθόν που καμία χρησιμότητα δεν έχουν στην νέα πραγματικότητα. Ποιος διαφωνεί ότι πρέπει να πάνε κάποιοι φυλακή για τα εγκλήματα που έγιναν; Ποιος διαφωνεί πως πρέπει να μειωθεί ο αριθμός των βουλευτών; Ποιος διαφωνεί πως πρέπει να πέσουν νέες ιδέες στο τραπέζι; Ποιος διαφωνεί να πλαισιωθεί η Κυβέρνηση από κορυφαίους παράγοντες; Πρέπει επιπλέον να κοιτάξουμε και ακόμα πιο μπροστά, τώρα που ένα μέρος του προβλήματος, τη χρηματοδότηση, το έχουμε λύσει. Πρέπει να δημιουργηθούν ομάδες εργασίας, να προτείνουν λύσεις και να σχεδιάσουν ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης. Να μετατρέψουν τη χώρα κέντρο προσέλκυσης επενδύσεων, να εκμεταλλευτούν τον πλούτο που διαθέτει και να βελτιώσουν την ανταγωνιστικότητά της.

 

Η Ελλάδα έχει πλούτο και πρέπει να τον εκμεταλλευθεί.

Ο δρόμος της γνώσης και της λογικής

Τελευταία έχει αναπτυχθεί μία φημολογία γύρω από την χρεοκοπία της χώρας. Κάποιοι επιθυμούν ή/και στοιχηματίζουν σε στάση πληρωμών με παράλληλη δήλωση αδυναμίας κάλυψης των υποχρεώσεων και επαναδιαπραγμάτευση του χρέους. Σύμφωνα με το σενάριο αυτό, οι δανειστές της χώρας που εμπιστευτήκαν τα στοιχεία μας, θα πάρουν πίσω το 50% των κεφαλαίων τους και το υπόλοιπο θα γίνει «καπνός». Με εξαίρεση όσων αγόρασαν CD'S ή πούλησαν ακάλυπτα ομόλογα, οι άλλοι έχουν ελλιπή πληροφόρηση. Οι ελληνικές τράπεζες που έχουν στην κατοχή τους περί τα 45 δισ. ευρώ σε ελληνικά ομόλογα θα χάσουν με 50% haircut, το 50% των κεφαλαίων τους, που είναι περί τα 30 δις €. Κάτι ανάλογο θα συμβεί και στα ασφαλιστικά ταμεία της χώρας! Για παράδειγμα η Εθνική Τράπεζα που διαθέτει περισσότερα από 20 δισ. ευρώ ελληνικά ομόλογα και ίδια κεφάλαια 9,11 δισ. ευρώ θα χάσει 10 δισ. ευρώ. Η Τράπεζα Πειραιώς με ίδια κεφάλαια 3,6 δισ. ευρώ και ελληνικά ομόλογα 6,2 δισ. ευρώ θα χάσει 3 δισ. Ευρώ. Η Eurobank διαθέτει 5,42 δισ. ευρώ ίδια κεφάλαια και 5,9 δισ. ευρώ ελληνικά ομόλογα. Το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο έχει ίδια κεφάλαια 1,49 δισ. ευρώ και ομόλογα ύψους 3,6 δισ. ευρώ και η Alpha Bank 4,7 δισ. ευρώ και 2,7 δισ. ευρώ αντίστοιχα. Αν η χώρα προχωρήσει σε haircut στην αξία τότε οι ελληνικές τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία θα καταρρεύσουν με ολέθριες συνέπειες στη τύχη των καταθέσεων. Όμως σε μικρότερη έκταση θα χάσουν και οι ευρωπαϊκές τράπεζες που εμπιστεύτηκαν τα ελληνικά ομόλογα. Οι Γαλλικές Τράπεζες έχουν 65-70 δις, οι Γερμανικές Τράπεζες έχουν 55-60 δις και οι Ελβετικές περί τα 60-65 δις. Μόνο σε συνεργασία με την Τρόικα που χρειαζόμαστε για τα κεφάλαια, την «σιγουριά» και την τεχνογνωσία μπορεί να επιτευχτεί η αναδιοργάνωση του χρέους σε έκταση, χρόνο ή/και επιτόκιο με μικρές απώλειες για την χώρα μας. Η ΕΚΤ δέχεται τα ελληνικά ομόλογα ανεξαρτήτως αρνητικής  αξιολόγησης και δίνει ρευστότητα. Η Τρόικα μας δανείζει 110 δις και δημιουργεί κεφάλαιο 15 δισ. ευρώ από το πακέτο διάσωσης στηρίζοντας την κεφαλαιακή επάρκειά των Τραπεζών που έχουν τις καταθέσεις του λαού. Πιθανόν στο μέλλον να χάσουν οι νυν μέτοχοι των Τραπεζών, αν υπάρξουν δραματικές επισφάλειες και αν δεν συμμετάσχουν με ρευστό στις αυξήσεις ΜΚ όποτε και αν χρειαστεί. Όμως απομακρύνεται τελείως ο κίνδυνος χρεοκοπίας των Τραπεζών και απώλειας των καταθέσεων. 

Η αδικία προς συνταξιούχους

Το Δημόσιο εκτός του χρέους των 300 δις έχει υποχρεώσεις για τα ασφαλιστικά ταμεία ύψους 500 δις σε τιμές παρούσης αξίας για τα επόμενα 40 χρόνια. Αυτός είναι ο λόγος της άδικης περικοπής συντάξεων ενώ οι συνταξιούχοι κατέβαλαν κανονικά τις εισφορές τους όταν εργάζονταν. Όμως το 2001 χαρίστηκαν δυο τρισεκατομμύρια δραχμές προς ισχυρούς τραπεζικούς ομίλους εις βάρος του ΙΚΑ. Το ίδιο έγινε την 5ετια 2004-2008 με κόστος 1 δις ευρώ. Υπάρχει λοιπόν πολιτική, αστική και ίσως ποινική ευθύνη με ονοματεπώνυμο για να επιστραφούν «τα κλεμμένα». Συνδικαλιστές και πολιτικοί ανέχτηκαν να επιβαρύνεται δυσμενώς το ισοζύγιο εσόδων και εξόδων του ΙΚΑ. Η απασχόληση των αλλοδαπών άργησε να εκληφθεί από την Κυβέρνηση ως απώλεια εσόδων. Τη δεκαετία των υψηλών επιτοκίων του 1960 οι καταθέσεις των Ασφαλιστικών ταμείων παρέμειναν άτοκες στη ΤτΕ. Στη συνέχεια χαρίστηκαν από Υπουργούς Εργασίας συντάξεις με πλασματικά ένσημα χωρίς πραγματικές εισφορές σε παλιννοστούντες. Πρέπει να μπουν όλα στο τραπέζι και να συζητηθούν από μηδενικής βάσης. Πρέπει εντόκως να αποδοθούν στο ΙΚΑ τα χρήματα που αδίκως το επιβάρυναν. Υπάρχει όμως και ένα ανέγγιχτο θέμα, το οποίο αφορά στους μισθούς των εργαζομένων. Χαρακτηρίζονται από πολλούς χαμηλοί, ή μισθοί πείνας, αλλά στην επιχείρηση κοστίζουν ακριβά και όχι μόνο επιβαρύνουν υπέρμετρα το εργασιακό κόστος αλλά συντελούν στη υψηλή ανεργία. Κοστίζουν ακριβά και στον εργαζόμενο, ο οποίος κάθε μήνα για τις ασφαλιστικές του εισφορές δίνει το 16% των μικτών αποδοχών του, χωρίς οι υπηρεσίες που του παρέχονται να είναι ανάλογες. Επιπλέον η επιχείρηση καταβάλει ένα επιπλέον 28% των μικτών αποδοχών για εργοδοτικές εισφορές. Με άλλα λόγια ένας εργαζόμενος χάνει το 45% έως 55% του εργασιακού κόστους του μηνιαίως, ποσό που κατευθύνεται σε παροχές υγείας με αμφίβολη ποιότητα και συνταξιοδοτικές εισφορές σε ένα ταμείο με αβέβαιο μέλλον. Είναι διαφορετικό το κόστος εργασίας για την επιχείρηση και διαφορετικό το έσοδο που έχει ο εργαζόμενος. Πρέπει να ξεκαθαριστεί και να γίνει κατανοητό από όλους πως ενώ ο εργαζόμενος λαμβάνει 14 μισθούς έχοντας πληρώσει τις εισφορές του και στη συνέχεια φορολογείται, ο εργοδότης καταβάλει κεφάλαια που αντιστοιχούν σε 20 μισθούς. Αυτό προκύπτει διότι 14 είναι οι μισθοί για 11 μήνες εργασια+1 μισθός απαιτείται για ενδεχόμενη απόλυση συμφωνα με τον νόμο+ 1 μισθός για άδεια+ 4,2 μισθοί για εργοδοτικές εισφορές 28% ετησίως.  

Όμως και από οικονομικής πλευράς κακώς θίγονται τα έσοδα των χαμηλόμισθων και χαμηλοσυνταξιούχων διότι, εκτός των άλλων, έχουν μεγάλο θετικό πολλαπλασιαστή υπέρ της Ελληνικής οικονομίας, δηλαδή όταν παίρνουν 1 € διαχέεται στο σύνολο της οικονομίας τουλάχιστον 1,5€. Στη συνεχεία να ενισχυθεί η απασχόληση με πόρο 2% από το ΦΠΑ που θα  εκλογικεύει το υπερβολικό (χωρίς ανάλογα ανταλλάγματα) ασφαλιστικό κόστος εργοδοτών και εργαζομένων.

Βήμα, 5/5/2010

Δεν θέλουν συμμετοχή