Άρθρο μου που δημοσιεύθηκε στο NewMoney

Σπιράλ Σωτηρίας, με ανάπτυξη και μείωση της ανεργίας

Τους κινδύνους για την ελληνική οικονομία, εάν υπάρξει διακοπή των μεταρρυθμίσεων, τονίζει σε άρθρο του ο Αλέξανδρος Μωραϊτάκης. Στο άρθρο του ο κ. Μωραϊτάκης αναφέρει τα ακόλουθα:

«Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα προσελκύσει μέρος των ψηφοφόρων στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου επειδή «πουλάει ελπίδα», ενώ αντίθετα η Νέα Δημοκρατία δεν υπόσχεται τίποτε άλλο, πέρα τη συνέχιση της λιτότητας και των μνημονίων.

Μόνο αλήθεια δεν είναι αυτό. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Πράγματι, ο κόσμος έχει πληρώσει το πολύ βαρύ τίμημα της κρίσης με το πρόγραμμα λιτότητας που αναγκαστικά εφάρμοσε η Ελλάδα τα τελευταία πέντε χρόνια. Το πρόγραμμα όμως τελείωσε.

Θυμίζουμε ότι το 2009 είχαμε 89 δισ. έσοδα και 50 δισ. έξοδα, δηλαδή πρωτογενές έλλειμμα 39 δις, ενώ φέτος, το 2015, για πρώτη φορά θα έχουμε πλεόνασμα 3% του ΑΕΠ ίσο με 6 δισ., το δε εμπορικό ισοζύγιο από αρνητικό 13% του ΑΕΠ, δηλαδή 30 δισ. το 2009 είναι τώρα οριακά θετικό με προβλεπόμενη ανάπτυξη 2,9%.

Όμως, το πρώτο μέλημα της κυβέρνησης ήταν να σταθεροποιήσει την κατάσταση στο μέτωπο των δημόσιων οικονομικών - προκειμένου να αποφύγουμε τα χειρότερα - πράγμα που κατάφερε, όπως άλλωστε παραδέχονται ακόμη και οι πολιτικοί της αντίπαλοι.

Το δεύτερο μέλημά της ήταν να θέσει σταδιακά την οικονομία σε μια φάση ανάκαμψης, πράγμα που δειλά-δειλά ξεκίνησε μέσα στο 2014.  Μια ανάκαμψη πραγματική που τη βλέπαμε να υλοποιείται μήνα με το μήνα. Η ανεργία από το 27% του Ιουνίου 2014 έφτασε στο 25% το Νοέμβριο.

Η οικονομία μετά από πέντε χρόνια ύφεσης γύρισε σε θετικό ρυθμό ανάπτυξης το 2014 και ειδικά το δεύτερο εξάμηνο ο ρυθμός αυτός ξεπέρασε το 1%. Κάθε 1% αύξηση του ΑΕΠ συνεπάγεται, στατιστικά, περίπου 2% μείωση της ανεργίας. Οπότε στο τέλος του 2015 η ανεργία, με ανάπτυξη 3%, προβλέπεται να πέσει στο 19-20% και σε βάθος τετραετίας να πλησιάσει το 10%.  Εάν εφαρμοστούν δημιουργικά μέτρα ανάπτυξης σε τομείς υπηρεσιών, οι οποίοι είναι εντάσεως εργασίας χωρίς δημοσιονομικό κόστος, προτάσεις τις οποίες έχω στο εξειδικευμένο αναπτυξιακό πρόγραμμά μου, θα έχουμε ακόμη ταχύτερη/ συντομότερη μείωση της ανεργίας.

Επιπλέον δε, τους προηγούμενους μήνες, ο αριθμός των κλειστών καταστημάτων άρχισε να μειώνεται και μετά το μπαράζ των λουκέτων, είδαμε κάποιες νέες επιχειρήσεις να ξεκινούν τις προσπάθειές τους.

Είδαμε προέδρους επιχειρηματικών κολοσσών απ’ όλο τον κόσμο να επισκέπτονται την πολιτική ηγεσία της Ελλάδας και να εκδηλώνουν το ενδιαφέρον τους να επενδύσουν στη χώρα.

Όλα αυτά όμως αποτελούν μόνο την αρχή.

Οι προβλέψεις για το 2015 αναφέρονται σε μια επίδοση ανάπτυξης  που θα προσεγγίσει το 3%. Αυτό σημαίνει ότι η ανεργία από 25% σε ένα χρόνο από σήμερα, αν δεν γίνει ατύχημα πολιτικό, θα πέσει κάτω από το 20%, στο 19%. Μαζί με τη μείωση της ανεργίας θα έχουμε παράλληλα και κάποια αύξηση μισθών. Γιατί όσο η ανεργία δεν υποχωρεί, δεν μπορεί να περιμένει κάποιος να αυξηθούν οι μισθοί.

Ένας «ενάρετος κύκλος» βρίσκεται στην αρχή του. Αυτό που θα ονόμαζα «σπιράλ σωτηρίας» είναι η προοπτική σήμερα.

Είναι γνωστό ότι το επιτόκιο δανεισμού ταυτίζεται με τον κίνδυνο. Προσδοκούμε, μετά το τέλος της πολιτικής αβεβαιότητας, να δανειζόμαστε με επιτόκια 1 - 1,5 %, όπως η Ιρλανδία και η Πορτογαλία, επιτυχία που θα διαχυθεί ευεργετικά σε όλη την οικονομία με αποτέλεσμα την αύξηση των επενδύσεων. Η κ. Ν. Μαλλιάρα μάλιστα έγραψε στις 08/01/2015 στο capital.gr άρθρο με τίτλο «Και όμως τώρα θα δανειζόμασταν με 2,50%!» αντί 10,65% που είναι η απόδοση του ελληνικού δεκαετούς ομολόγου. Όσο μεγαλύτερος είναι ο κίνδυνος τόσο υψηλότερη είναι η αποζημίωση που αναζητά ο επενδυτής για να αναλάβει αυτό τον κίνδυνο, το οποίο μεταφράζεται σε χαμηλότερες αποτιμήσεις. Όσο μικρότερο το ρίσκο τόσο υποχωρεί το επιτόκιο, και αντίστοιχα αυξάνονται οι αξίες.

Τρεις είναι οι κίνδυνοι :

Α) ο κίνδυνος της χώρας, που εκφράζεται με την απόδοση του κρατικού ομολόγου

Β) ο κίνδυνος της εταιρίας και

Γ) ο μετοχικός κίνδυνος. Δηλαδή η σχέση του αυξημένου κινδύνου μιας μετοχής σε σχέση με το ομόλογο.

Η άρση της αβεβαιότητας θα είναι ο καταλύτης της περαιτέρω επιτυχίας. Η Νέα Δημοκρατία δεν υπόσχεται θαύματα.

Απλά, αφού νοικοκύρεψε πρώτα ως ένα βαθμό τα οικονομικά του κράτους, έχει ήδη ξεκινήσει να δημιουργεί το κατάλληλο περιβάλλον προκειμένου να προσελκυσθούν νέες επενδύσεις, να αυξηθούν οι εξαγωγές και να εκσυγχρονισθούν οι παραγωγικές δομές της χώρας. Η Νέα Δημοκρατία δουλεύει σκληρά προκειμένου τα αμέσως επόμενα χρόνια να δούμε πολύ περισσότερες θέσεις εργασίας στο χωράφι, στον τουρισμό, στο εργοστάσιο, στις νέες τεχνολογίες, στην οικοδομή, παντού.
Η χώρα μπορεί και πρέπει να μετατραπεί σε ένα διεθνές διαμετακομιστικό κέντρο (βλέπε τη συνεργασία με τους Κινέζους της COSCO που ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να διακόψει), μπορεί να αποτελέσει την περιφερειακή έδρα πολλών πολυεθνικών επιχειρήσεων (τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ κατακεραυνώνει), ή ακόμη μπορεί να γίνει κέντρο παροχής πολλών υπηρεσιών προς το εξωτερικό υψηλής προστιθέμενης αξίας για Έλληνες επιστήμονες.

Η Νέα Δημοκρατία λοιπόν μιλάει υπεύθυνα και δημιουργεί διατηρήσιμες θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται ακόμη… προσλήψεις στο δημόσιο τομέα και ιδιωτική κατανάλωση με κρατική χρηματοδότηση.

Η Νέα Δημοκρατία θέλει νέες δουλειές που δεν θα επιβαρύνουν τον Έλληνα φορολογούμενο και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αντίθετος σε όποια νέα επένδυση πάει να γίνει.

Η Νέα Δημοκρατία προσπαθεί να αναβαθμίσει τα σχολεία και τα πανεπιστήμια της χώρας και ο ΣΥΡΙΖΑ έχει το μυαλό του στις… καταλήψεις.

Αυτή την προοπτική δεν πρέπει να τη ρισκάρουμε σήμερα με ένα κόμμα που στα σπλάχνα του έχει ανθρώπους χωρίς εμπειρίες από τη ζωή και κυρίως με ξεπερασμένες θεωρητικές αντιλήψεις στο αποτυχημένο μοντέλο του μαρξισμού. Η Ελλάδα δεν μπορεί να γίνει ένα πείραμα της αριστεράς ή τουλάχιστον ένα πείραμα αυτής της αριστεράς με τις πολλές αντικρουόμενες απόψεις, πείραμα που δεν εφαρμόζεται σε καμμία χώρα του κόσμου.

Θα ήταν μία λανθασμένη απόφαση που θα μπορούσε να επιφέρει τραγικές συνέπειες.

Έχουμε ζήσει στην ιστορία μας τραγικές συνέπειες από λανθασμένες επιλογές. Η χώρα πρέπει να μείνει αταλάντευτη στη Ζώνη της Ευρώπης, χωρίς κινδύνους και περιπέτειες νομικής χρεωκοπίας που θα μπορούσαν να μας οδηγήσουν σε μια πραγματική εθνική και οικονομική καταστροφή».